afscheid nemen...

Dit verhaal heb ik gister geschreven, maar Wifi is erg slecht de laatste dagen...

Daar ben ik weer! Mijn laatste week is al weer halverwege, wat gaat de tijd snel! Vanaf vandaag is het afscheid nemen geblazen. Ik zal eerst even vertellen over de afgelopen paar dagen. Maandagochtend zijn we naar school geweest. Aangezien het een nationale feestdag was werden er weinig kinderen verwacht, maar dat viel gelukkig erg mee! De docenten hebben aan Audrey doorgegeven dat het leesniveau van veel kinderen te laag is, dus dat is waar we op focussen. Ik heb met een groepje van 4 lees spelletjes gedaan zoals een woordzoeker. Al snel bleek dat de twee meiden zichzelf prima konden redden, maar dat de jongens toch wel erg veel moeite hadden met de meest simpele woorden. Om hun exacte niveau te bepalen heb ik ze de opdracht gegeven het alfabet uit te schrijven. De jongens zitten in grade 4 en zijn dus ongeveer 8-10 jaar, maar ze hadden beide erg veel moeite met het alfabet. Hier schrok ik wel even van, dus ik heb ze apart genomen en samen hebben we het alfabet geoefend. De letters kennen ze wel, maar de volgorde was een raadsel. Aan het eind van de middag konden ze beiden het alfabet, dus mijn missie was geslaagd! Na de pauze hebben de kinderen gekleurd en de ochtend hebben we afgesloten met een aerobics les door 1 van de vrijwilligsters.

Meestal blijven we op maandag de hele dag op school om in de middag de lokalen te verven, maar deze maandag was er geen lunch voor ons meegenomen, dus moesten we terug naar de lodge. Eigenlijk zouden we de middag vrij hebben, maar omdat het mijn laatste week is en ik niet gekomen ben om in de zon te liggen heb ik geregeld dat we naar het weeshuis konden.

Dinsdagochtend zijn we naar het old peoples home geweest om de tuinen water te geven en te onderhouden, maar Rebecca (de vrouw die het old peoples home runt) wist niet dat we zouden komen. Zij had zelf een groot deel van de planten al water gegeven. Gelukkig was er een andere klus die we konden doen. Het zand onder aan de trap het hoofdgebouw in was door de wind grotendeels weggewaaid. Hierdoor was de eerste trede van de trap voor veel van de ouderen te hoog geworden. Wij hebben met stenen en zand een extra trede gemaakt zodat iedereen de voordeur weer kan gebruiken. Op weg naar Masuwe voor onze lunch zijn we langs de baobab boom gereden die vlak bij Vic Falls staat. Ik heb zulke bomen wel eerder gezien, maar ze blijven enorm!

In de middag was het weer tijd voor het weeshuis. De 3 nieuwe vrijwilligers gingen ook mee, dus we waren met 13 mensen! Aangezien het vakantie is en sommige kinderen niet thuis zijn is het rustig bij het weeshuis, dus je kunt alle kinderen 1 op 1 aandacht geven en je ziet ze er helemaal van opbloeien. We hebben een grote tas met draden gekregen van 1 van de ex-vrijwilligers, dus de kinderen vlechten allemaal armbandjes voor zichzelf en voor elkaar. Het is heerlijk om te zien dat zelfs de oudere kinderen dit helemaal fantastisch vinden. Een ander grappig feitje is dat Tabuko, een van de kinderen die in het weeshuis woont, mij de bijnaam stupid chicken heeft gegeven. Vorige week zaterdag hebben we een dieren boek gelezen en Tabuko liet zich helemaal gaan in zelf verzonnen dierengeluiden. Er stond ook een soort kip in die wij tijdens onze vakantie ik Kenia en Tanzania hebben omgedoopt tot stupid chicken. Ik heb geprobeerd dit aan Tabuko uit te leggen, maar het enige wat hij heeft mee gekregen is stupid chicken, dus nu noemt hij mij zo :P

Vandaag was de laatste keer dat ik naar het old peoples home ben geweest. We waren iets verlaat omdat de kok er niet was en wij ons eigen ontbijt moesten maken. Het eerste uur hebben we de plantjes water gegeven. Ondertussen heb ik natuurlijk met alle bewoners gepraat en ze geholpen waar nodig. Patrick, een van de bewoners, vraagt iedere keer dat we er zijn om geld voor medicijnen tegen zijn rugpijn. Helaas voor hem is algemeen bekend dat hij bier als medicijn gebruikt ;) De kerkdienst werd dit keer door Norman verzorgd, omdat de vrouw die het normaal doet er niet was. Ik heb ons gebruikelijke openingslied geleden, blijft leuk! Tijdens het sluitingsgebed van Audrey werd het me even te veel. In haar gebed bedankte ze de vrijwilligers en wenste ze degenen die naar huis gaan een goede reis en veel geluk toe. Wat ga ik alle mensen in het old peoples home missen! Na de dienst was het de beurt aan Patrick om zijn verhaal te vertellen. Hij komt uit Tanzania en is al op jonge leeftijd in de mijnen gaan werken. Heftig om te horen, maar mooi om te zien hoe deze mensen hier worden opgevangen. Om half 12 was de bus er en dus was het tijd om definitief afscheid te nemen! Ik heb geprobeerd van zoveel mogelijk mensen foto’s te maken zodat ik ze nooit meer kan vergeten. Iedereen zat al klaar in de bus, maar ik wilde eerst van alle ouderen afscheid nemen. Na vele knuffels ben ik toch ook maar in de bus gaan zitten en heb ik niet meer omgekeken, wat een moeilijk moment!

Vanmiddag gaan we donaties doen in het weeshuis. In de afgelopen weken hebben veel vrijwilligers kleren en andere spulletjes achter gelaten en nu is het tijd om deze aan de kinderen te geven. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn…

Groetjes, Anne