Laatste dag in het weeshuis!

Een dag met twee kanten

Vandaag was dan toch echt mijn allerlaatste dag op het project. Vanmorgen zijn we voor de laatste keer naar Masuwe geweest. Na een heerlijk warme kopje thee heb ik de cups gewandeld. Omdat ze nog niet gegeten hebben zijn ze nog heel actief, dus dat was heel erg leuk. De cameraman was mee, dus we kregen allemaal de kans om met de kleintjes te aaien en met ze te lopen. We hebben ze naar een boom geleid en mazzel voor ons klommen ze er in! Ik heb nu eindelijk een paar hele mooie leeuwenfoto’s!

Ontbijt was iets verlaat, maar smaakte heerlijk. We zijn maar met een klein groepje, omdat een groot deel van de groep een driedaagse trip naar een ander park aan het maken is. Het was de bedoeling dat we om 10 uur naar het weeshuis zouden vertrekken, maar helaas was ons vervoer er niet. De bus moest klanten ophalen voor een wandeling met de leeuwen, maar dat duurde veel langer dan gepland. Uiteindelijk zijn 3 kwartier later met een andere jeep naar het weeshuis gereden. Hier aangekomen was er weer de gebruikelijke zwerm aan kinderen rond de auto om onze tassen naar binnen te brengen en ons te knuffelen. We zijn in het weeshuis om te koken, maar eigenlijk hebben ze hier nooit echt hulp bij nodig… Het komt er dus op neer dat we gewoon lekker met de kinderen bezig zijn. Aangezien morgen de Mugabe, de president van Zimbabwe, naar Vic Falls komt moest een groep kinderen oefenen in dansen en zingen. Ik denk dat er een paar hoge pieten op bezoek komen in het weeshuis morgen.

Aan het eind van de morgen waren allebei de kinderen die ik mee wilde nemen naar de stad in het weeshuis. We zijn met de bus naar adventure lodge gereden en vanaf daar ben ik met de kinderen naar het stadje gelopen. Ze hadden beide een smile van oor tot oor en kwebbelden honderduit. De jongen is net 14 geworden en voelde zich helemaal de man toen hij mijn camera mocht dragen. Aangekomen bij de boekwinkel bleek deze op zaterdag gesloten te zijn, maar gelukkig was een toeristenwinkel wel open en daar had ik eerder al een paar mooie boeken voor kinderen gezien. Het meisje, Isha, is hier helemaal geslaagd, maar Gibson, de jongen, wilde graag een woordenboek of een novel en die hadden ze daar niet. Aangezien ook de andere boekwinkel gesloten was zijn we naar een kleding en schoenenwinkel geweest. Hier is hij helemaal met een paar rode nep all stars. Na een heerlijk koud softijsje heeft hij ze direct aangetrokken en zijn we teruggelopen naar de lodge. Hier heb ik snel mijn lunch naar binnengewerkt, of eigenlijk de helft want de kids hebben de rest opgegeten.

Eenmaal terug in het weeshuis heeft Gibson zijn schoenen aan iedereen laten zien. Nadat alle kinderen hun lunch hadden gegeten heb ik armbandjes met ze gemaakt. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat moest doen omdat ik continu het gevoel had dat ik afscheid moest nemen van iedereen. De laatste 5 minuten ben ik begonnen met alle kinderen te zoeken waar ik een band mee heb opgebouwd. Ik heb ze vertelt dat ik niet meer terug zou komen. Stuk voor stuk vroegen ze of ik ooit nog terug ging komen. Een van de jongens wilde niet meer loslaten en bleef maar zeggen dat hij me ging missen. Jeetje, wat is het dan moeilijk om sterk te blijven om het niet nog moeilijker te maken voor hun. Het heeft me uiteindelijk 15 minuten gekost om afscheid te nemen, een van meiden heeft me haar adres gegeven en ik heb heel veel knuffels en kusjes gekregen. Toen we eenmaal in de bus zaten en wegreden zag ik Andrea met dikke tranen over haar wangen en werd het mij ook eventjes te veel. Terug in de lodge heb ik een lekkere warme douche genomen en daarna ging het wel weer, maar het idee dat ik ze nooit meer zal zien is nog een beetje onwerkelijk!

Vanavond gaan we voor de laatste keer naar shoe strings,